Phoebus Polydorides' concept sketch of the envisioned amphitheatre
Alexis Papadopoulos Architectural Practice and SEAMLEXITY
Phoebus Polydorides envisioned the future of the carob warehouse. He imagined it as a contemporary performance space where the audience would encircle the actors, becoming part of the unfolding event. He sketched a plan as an imprint of his thoughts.
-I believe you can continue a friendship by extending an idea.
Phoebus, in his garage-atelier, making things, playing with circuits, springs, forms, and light.
An amphitheatre bricolage, assembled and disassembled, like one of Phoebus’ Sunday constructions.
The amphitheatre itself, as a lighting fixture, draws light from the ceiling and reflects it back.
The amphitheatre was created from the very material of the building's roof. The material, with its haziness, its unpredictable imperfections, the patina of use, engages in a dialogue with the concrete textures that sometimes resemble elephant skin, sometimes the surface of the sea.
This installation reimagines the amphitheatre through the lens of computational design and structural efficiency. Conceived as a fully modular and demountable system, the structure is lightweight throughout, with no individual element exceeding 25 kg, making handling and on-site assembly fast, safe, and highly efficient.
At its core lies a parametric design process, combining custom algorithms with structural logic to meet performance requirements such as unobstructed sightlines, optimized seating capacity, and user comfort. Simultaneously, each component was precisely dimensioned to fit within standard industrial sheet metal sizes, significantly reducing material waste and fabrication costs.
The sheet metal steps are digitally fabricated and incrementally stiffened using CNC punching, enhancing vibration control and structural rigidity without adding bulk. Supporting trusses are fully foldable onto their base frames, forming pre-assembled, compact units that minimize storage volume and drastically accelerate erection time on site.
This project exemplifies the integration of advanced structural thinking, digital fabrication techniques, and computational workflows into a unified, deployable solution - designed for performance, precision, and efficiency.
The amphitheatre builds its poetics through a synergy of architecture, engineering, and innovative technology. Just like the building that gave birth to it.
The amphitheatre drew from the building its shape, the idea of light, texture, and construction logic.
It can give back a lot. Through its modular construction and the ease of assembly it offers, it invites us to set it up and discuss together the future of the building and the area. It is lightweight, it is ephemeral, it can become the stage for the community's explorations, while allowing the building to participate in its current form. The ephemeral can move with flexibility between the past and the present to meet a compatible future. With the same ease, it can be gathered into a box and be ready for a new adventure. It is an amphitheatre ship, it is its craftsman, its shipyard, but also its voyages.
Alexis Papadopoulos Architectural Practice and SEAMLEXITY
Ο Φοίβος Πολυδωρίδης φαντάστηκε το μέλλον της αποθήκης χαρουπιών.
Την φαντάστηκε σαν ένα σύγχρονο χώρο θεάματος με τους θεατές να περιτριγυρίζουν τους ηθοποιούς με τρόπο που να αποτελούν και οι ίδιοι μέρος του δρώμενου. Σχεδίασε μια κάτοψη ως αποτύπωμα των σκέψεών του.
-Πιστεύω ότι μπορείς να συνεχίσεις μια φιλία προεκτείνοντας μια ιδέα.
Ο Φοίβος μέσα στο γκαράζ - εργαστήρι του κατασκευάζει πράγματα, παίζει με κυκλώματα, με ελατήρια, με μορφές, με το φως.
Ένα αμφιθέατρο μπρικολάζ, που στήνεται και ξεστήνεται, σαν τις κυριακάτικες κατασκευές του Φοίβου.
Το ίδιο το αμφιθέατρο, σαν φωτιστικό, παίρνει το φως από ψηλά και το ανταποδίδει πίσω στο χώρο.
Το αμφιθέατρο πήρε το ίδιο το υλικό της οροφής του κτηρίου. Το υλικό με τη θολούρα του, τις απρόβλεπτες ατέλειες του, την πατίνα της χρήσης, συνομιλεί με τις τσιμεντένιες υφές που θυμίζουν κάποτε δέρμα ελέφαντα, κάποτε την επιφάνεια της θάλασσας.
Η κατασκευή επαναπροσδιορίζει το αμφιθέατρο, εφαρμόζοντας αρχές υπολογιστικού σχεδιασμού και στατικής βελτιστοποίησης. Σχεδιασμένη ως ένα πλήρως αρθρωτό και αποσυναρμολογούμενο σύστημα, η κατασκευή είναι ελαφριά σε όλο το εύρος της, με κανένα ξεχωριστό στοιχείο να μην υπερβαίνει τα 25 κιλά, καθιστώντας τον χειρισμό και την επί τόπου συναρμολόγηση γρήγορη, ασφαλή και αποτελεσματική.
Στον πυρήνα της βρίσκεται μια παραμετρική σχεδιαστική προσέγγιση, που συνδυάζει προσαρμοσμένους αλγόριθμους με στατική λογική για να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις απόδοσης όπως η απρόσκοπτη θέα, η βελτιστοποιημένη χωρητικότητα καθισμάτων και η άνεση του θεατή. Ταυτόχρονα, κάθε στοιχείο διαστασιολογήθηκε με ακρίβεια, ώστε να ταιριάζει σε τυπικά βιομηχανικά φύλλα μετάλλου, εξοικονομώντας υλικό και μειώνοντας το κόστος κατασκευής.
Τα μεταλλικά σκαλοπάτια κατασκευάζονται ψηφιακά και ενισχύονται χρησιμοποιώντας τοπική μορφοποίηση CNC, βελτιώνοντας τον έλεγχο των κραδασμών και τη στατική ακαμψία χωρίς να προσθέτουν όγκο. Οι υποστηρικτικές δικτυωτές δοκοί είναι πλήρως αναδιπλούμενες πάνω στα βασικά τους πλαίσια, σχηματίζοντας προ-συναρμολογημένες, συμπαγείς μονάδες που ελαχιστοποιούν τον όγκο αποθήκευσης και επιταχύνουν σημαντικά τον χρόνο συναρμολόγησης.
Η μελέτη αποτελεί παράδειγμα ενσωμάτωσης προηγμένης στατικής ανάλυσης, τεχνικών ψηφιακής κατασκευής και υπολογιστικού σχεδιασμού σε μια ενιαία λύση - σχεδιασμένη για απόδοση, ακρίβεια και αποτελεσματικότητα.
Το αμφιθέατρο χτίζει την ποιητική του μέσα από μια συνεργασία αρχιτέκτονα, μηχανικού και καινοτόμας τεχνολογίας. Όπως και το κτήριο που το γεννά.
Το αμφιθέατρο πήρε από το κτήριο τις βασικές του χαράξεις, την ιδέα του φωτός, της υφής, της κατασκευαστικής λογικής.
Μπορεί να δώσει πίσω πολλά. Μέσω της αρθρωτής κατασκευής και την ευκολία της συναρμολόγησης που προσφέρει, μας προσκαλεί να το στήσουμε και να συζητήσουμε μαζί το μέλλον του ίδιου του κτηρίου αλλά και της περιοχής. Είναι ελαφρύ, είναι εφήμερο, μπορεί να φιλοξενήσει τις αναζητήσεις της κοινότητας, αφήνοντας και το κτήριο να συμμετέχει με την τωρινή του μορφή. Το εφήμερο μπορεί με ευλυγισία να κινηθεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν για να συναντήσει ένα μέλλον συμβατό. Με την ίδια άνεση θα μπορέσει να μαζευτεί σ’ ένα κουτί και να ετοιμαστεί για νέα περιπέτεια. Είναι ένα αμφιθέατρο καράβι, είναι ο μάστορας του, το καρνάγιο του είναι όμως και τα ταξίδια του.
